بیوگرافی ناصر عبداللهی

بیوگرافی خوانندگان ناصر عبداللهی در ۱۰ دی ۱۳۴۹ در محلهٔ سیدکامل بندرعباس چشم به جهان گشود. او سومین فرزند خانواده بود و دوران کودکی‌اش را در همان محله گذراند.

محیط خانوادگی خانهٔ عبداللهی‌ها فضایی صمیمی و آمیخته با هنر داشت. صدای فلوت پدر و ملودیکای برادر، اولین نغمه‌هایی بودند که گوش ناصر را به موسیقی حساس کردند و عشق به هنر را در دل او کاشتند.

ناصر عبداللهی کیست 

نام کامل : ناصر عبداللهی

متولد : ۱۰ دی ۱۳۴۹

محل تولد : محلهٔ سیدکامل بندرعباس

ناصر عبداللهی خانواده

پدر عبدالرحمن عبداللهی، کارگر بازنشسته و نوازندهٔ فلوت، مردی سخت‌کوش و اهل موسیقی بود. نقش او در آشنایی ناصر با فضای هنری خانواده پررنگ بود.

مادر مهرنگار بندری نیایی، خانه‌دار و ستون اصلی خانواده، با عشق و حمایت‌هایش زمینهٔ رشد و آرامش فرزندان را فراهم می‌کرد.

ناصر چهار برادر و یک خواهر داشت. برادر بزرگ‌ترش محمدطیب عبداللهی گاهی ملودیکا می‌نواخت و این آشنایی اولیه با ساز، در علاقه‌مندی ناصر به موسیقی تأثیرگذار بود.

ناصر عبداللهی زندگینامه

ناصر عبداللهی در کودکی شاهد یک حادثهٔ شدیداً تکان‌دهنده بود که به او شوک روحی و روانی وارد کرد.

این ضربهٔ عاطفی باعث شد برای مدتی قدرت صحبت کردنش را از دست بدهد (یک نوع لالی روانی یا Mutism)، یعنی دستگاه گفتاری او از نظر جسمی سالم بود، اما به دلیل فشار و ترس شدید، مغز فرمان تولید کلمات را نمی‌داد.

پزشکی در شیراز به خانواده‌اش گفت که بهترین راه برای بازگرداندن قدرت تکلم، خواندن و آواز است، چون آواز باعث تحریک هم‌زمان عضلات گفتاری، شنوایی و بخش‌های زبانی مغز می‌شود. همین توصیه باعث شد خانواده یک ملودیکا برایش بخرند و مسیرش به دنیای موسیقی باز شود.

زندگینامه ناصر عبداللهی 

ناصر عبداللهی در ۱۳ سالگی، یعنی در سال ۱۳۶۲، گام‌های جدی‌تری در مسیر موسیقی برداشت. او با یادگیری نوازندگی پیانو و هم‌زمان خواندن آواز، استعداد خود را پرورش داد.

در همان سال‌ها، با صدا و سیمای مرکز هرمزگان همکاری کرد و همچنین در حوزهٔ هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان به فعالیت پرداخت. این تجربه‌ها به او فرصت داد تا مهارت‌هایش را در محیط‌های حرفه‌ای‌تر بیازماید.

ناصر در این دوره به شدت تحت‌تأثیر آثار و سبک ابراهیم منصفی، شاعر و موسیقیدان بزرگ جنوب، قرار گرفت. این تأثیرپذیری را بعدها می‌توان در رنگ و بوی جنوبی بسیاری از ترانه‌هایش دید، جایی که حس و حال بومی با مضامین اجتماعی و انسانی گره می‌خورد.

ناصر عبداللهی چه کسی است

ناصر عبداللهی در سال ۱۳۷۴ به صورت حرفه‌ای فعالیت هنری خود را آغاز کرد و به دنبال فرصتی برای معرفی آثارش در سطح ملی، به تهران آمد.

یک سال بعد، در ۱۳۷۵، با معرفی شاعر و ترانه‌سرای نامدار محمدعلی بهمنی به انتشارات دارینوش پیوست. همکاری با این ناشر، نقطهٔ عطفی در کارنامهٔ او بود و به انتشار دو آلبوم موفق انجامید:

عشق است (۱۳۷۸)

دوستت دارم (۱۳۷۹)

ناصر عبداللهی خواننده

او در انتخاب ترانه‌ها وسواس زیادی داشت و بیشتر با شاعران توانمند همکاری می‌کرد. مضامین ترانه‌هایش طیفی گسترده را در بر می‌گرفت:

عشق و احساسات انسانی (مانند «دوستت دارم») امید و پایداری (مانند «همسفر» و «یه حرفایی»)

مضامین اجتماعی و اعتراضی (مانند «ناصریا») آثار مذهبی و معنوی (مانند «منو ببخش» و «راز»)

صدای پرقدرت و پرحس او، به همراه توانایی در اجرای تحریرهای خاص و استفاده از فواصل موسیقی ایرانی و عربی، باعث شد طیف وسیعی از مخاطبان با آثارش ارتباط برقرار کنند.

ناصر عبداللهی همسر

در سال ۱۳۶۶، ناصر عبداللهی با فهیمه غفوری آشنا شد. آشنایی آن‌ها در نهایت به ازدواج در سال ۱۳۶۷ انجامید. ثمرهٔ این زندگی مشترک سه فرزند بود: نوید (متولد ۱۳۶۸) نازنین (متولد ۱۳۷۱) نامی (متولد ۱۳۷۳) 

این خانواده سال‌ها در بندرعباس زندگی کردند و همسر اول ناصر نقش پررنگی در حمایت از او در سال‌های آغاز شهرتش داشت.

ناصر عبداللهی دوست دختر

پس از جدایی از همسر اول، ناصر در سال ۱۳۸۲ با فاطمه فهیمی ازدواج کرد. دو سال بعد، در سال ۱۳۸۴، چهارمین فرزندش نینا به دنیا آمد.

فرزندان همسر اول نیز در کنار خانوادهٔ جدید زندگی می‌کردند و ناصر تلاش می‌کرد تا میان همهٔ فرزندانش، محبت و توجه یکسانی برقرار کند.

ناصر عبداللهی ازدواج

هر دو ازدواج و زندگی خانوادگی ناصر، با تمام فراز و نشیب‌ها، بر روحیه و آثار او تأثیر گذاشتند. بسیاری از ترانه‌های عاشقانه و احساسی او بازتاب تجربه‌های شخصی‌اش در روابط و زندگی خانوادگی هستند.

ناصر عبداللهی فرزندان

ناصر عبداللهی چهار فرزند به نام‌های نوید، نازنین، نامی و نینا دارد که هر یک به نوعی در عرصهٔ موسیقی فعالیت می‌کنند.

در میان آنان، نازنین عبداللهی با بازخوانی آثار پدر و اجرای قطعات پاپ، تلاش کرده است یاد و نام او را زنده نگه دارد و راه هنری‌اش را ادامه دهد.

ناصر عبداللهی شهرت

در سال ۱۳۷۶، ناصر عبداللهی با انتشار قطعهٔ «ناصریا» به اوج شهرت رسید. این ترانه به زبان و لهجهٔ بندری اجرا شده بود و با ریتمی خاص و پرشور، به سرعت در سراسر ایران شنیده شد.

«ناصریا» فقط یک آهنگ محلی نبود؛ پیام اجتماعی و اعتراضی آن، علیه بی‌عدالتی و در حمایت از ستمدیدگان، باعث شد شنونده‌ها از هر گوشهٔ کشور با آن ارتباط بگیرند.

ناصر عبداللهی موسیقی

با رگه‌هایی از موسیقی عربی و جنوبی، و استفاده از گیتار، فضایی تازه و متفاوت نسبت به موسیقی پاپ آن زمان داشت. برخی منتقدان شباهت‌هایی میان آن و سبک گروه Gipsy Kings پیدا کردند، 

ناصر عبداللهی ناصریا

این قطعه نه‌تنها جایگاه او را به عنوان صدایی ماندگار تثبیت کرد، بلکه باعث شد لقب صدای جنوب ایران را به دست آورد.

ناصر عبداللهی با ترکیب موسیقی محلی جنوب ایران و سازبندی مدرن، سبکی تازه در موسیقی پاپ دههٔ ۷۰ و ۸۰ ایران ایجاد کرد. استفاده از ریتم‌های بندری، ملودی‌های بومی، و لهجهٔ جنوبی، در کنار پیانو، گیتار و تنظیم‌های امروزی، آثارش را متمایز می‌کرد.

عکس ناصر عبداللهی

عکس ناصر عبداللهی برای کامپیوتر

عکس ناصر عبداللهی برای موبایل

عکس های ناصر عبداللهی

عکس جذاب ناصر عبداللهی

والپیپر ناصر عبداللهی

عکس ناصر عبداللهی 2025

ناصر عبداللهی شغل

شغل اصلی ناصر عبداللهی خوانندگی، ترانه‌سرایی و آهنگسازی بود، اما فعالیت‌های هنری او به این حوزه محدود نمی‌شد.

او در مقاطعی به نوازندگی پیانو و ملودیکا نیز می‌پرداخت و در تنظیم برخی قطعاتش نقش داشت.و گاهی برای دانش‌آموزان و هنرجویان کلاس‌های خصوصی یا کارگاه برگزار می‌کرد.

 او نیز با صدا و سیمای مرکز هرمزگان همکاری کرد و در برنامه‌های فرهنگی و هنری محلی اجرا داشت. همچنین با حوزهٔ هنری سازمان تبلیغات اسلامی در زمینهٔ موسیقی همکاری می‌کرد.

ناصر عبداللهی ثروت

منبع اصلی درآمد ناصر عبداللهی از فروش آلبوم‌ها، برگزاری کنسرت‌ها و همکاری با صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بود. او همچنین در برخی پروژه‌های موسیقی فیلم و برنامه‌های فرهنگی مشارکت داشت.

با وجود موفقیت‌های هنری، سبک زندگی‌اش ساده بود و به تجملات علاقه‌ای نداشت.

ناصر عبداللهی شخصیت

ناصر عبداللهی بخش قابل توجهی از درآمد خود را صرف امور خیریه و کمک به خانواده‌های کم‌بضاعت می‌کرد.

دوستان و همکارانش گفته‌اند که او بی‌سر و صدا به نیازمندان یاری می‌رساند و حتی گاهی هزینه‌های درمان بیماران بی‌بضاعت را تقبل می‌کرد. این روحیهٔ بخشنده، محبوبیت او را در میان مردم جنوب ایران دوچندان کرده بود.

ناصر عبداللهی استاد

ناصر عبداللهی نه‌تنها خواننده‌ای محبوب، بلکه استادی الهام‌بخش برای نسل تازهٔ موسیقی پاپ ایران بود. از میان شاگردان او می‌توان به محمد علیزاده و محسن یگانه اشاره کرد. همچنین امید حاجیلی مدتی به‌عنوان نوازنده در گروه او فعالیت داشت.

فریدون آسرایی، در توصیف جایگاه او، ناصر عبداللهی را «محسن چاووشی زمان خود» نامید؛ لقبی که به‌خاطر نقش مهمش در شکل‌گیری و پیشبرد موسیقی پاپ پس از انقلاب به او داده شد.

ناصر عبداللهی عشق است

اولین آلبوم رسمی ناصر عبداللهی پس از پیوستن به انتشارات دارینوش. این آلبوم با ترانه‌هایی عاشقانه و ملایم، صدای متفاوت و سبک تلفیقی او را به مخاطبان معرفی کرد. قطعاتی مانند «حس تنهایی» و «عشق است» از این مجموعه محبوب شدند.

ناصر عبداللهی دوستت دارم

دومین آلبوم رسمی که محبوبیت ناصر عبداللهی را به اوج رساند. ترانه‌های این آلبوم هم در فضای عاشقانه و هم اجتماعی بودند. قطعهٔ «دوستت دارم» به یکی از ماندگارترین ترانه‌های پاپ دههٔ هفتاد تبدیل شد.

ناصر عبداللهی هوای حوا

آلبومی با رنگ و بوی جنوبی و ریتم‌های محلی. این مجموعه نشان داد که ناصر علاوه بر پاپ، به موسیقی فولکلور جنوب هم تسلط دارد. قطعهٔ «هوای حوا» بازخورد گسترده‌ای گرفت.

ناصر عبداللهی بوی شرجی 

اثری تلفیقی که ملودی‌های بندری را با پاپ و راک ترکیب کرد. فضای آلبوم حال‌وهوای بندرعباس و زندگی مردم جنوب را به شنونده منتقل می‌کند.

ناصر عبداللهی یا فاطمه بنت نبی 

قطعهٔ مذهبی که هم‌زمان با ایام فاطمیه منتشر شد. این اثر بازتاب گسترده‌ای داشت و بعدها به یکی از محورهای اختلاف و درگیری منجر به حادثه برای ناصر تبدیل شد.

ناصر عبداللهی وهابی ها

در ۳ آذر ۱۳۸۵، ناصر عبداللهی به‌طور ناگهانی بی‌هوش شد.

روایت‌های گوناگونی دربارهٔ این رویداد وجود دارد، اما خانواده و برخی دوستان نزدیکش بر این باورند که او پیش از بیهوشی، درگیر نزاعی با افرادی وابسته به جریان وهابی از جمله بستگان همسر دومش  شده بود.

به گفتهٔ نزدیکانش، این اختلاف‌ها پس از انتشار قطعهٔ مذهبی «یا فاطمه بنت نبی» شدت گرفت و در نهایت به ضربات شدیدی به سر او منجر شد.

ناصر عبداللهی کما

پس از حادثه، ناصر را به خانه بردند و آثار ضرب‌وشتم را پنهان کردند. چند ساعت بعد، او در حمام بیهوش شد و به کما رفت.

انتقال فوری به بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران صورت گرفت، جایی که او به مدت ۲۶ روز در بخش مراقبت‌های ویژه بستری بود.

ناصر عبداللهی مرگ

در ۲۹ آذر ۱۳۸۵، ناصر عبداللهی پس از هفته‌ها کما در سن ۳۶ سالگی درگذشت. مرگ او جامعهٔ موسیقی ایران را در شوک و اندوه فرو برد.

ناصر عبداللهی خاکسپاری

پیکر او در زادگاهش بندرعباس و در گلزار شهدای این شهر به خاک سپرده شد.

مراسم خاکسپاری با حضور پرشور مردم، هنرمندان و دوستدارانش برگزار شد و صحنه‌هایی مملو از اشک و اندوه را رقم زد.

ناصر عبداللهی آرامگاه

پیکر ناصر عبداللهی پس از درگذشت، به زادگاهش بندرعباس منتقل شد و در قطعهٔ مفاخر آرامستان قدیم بهشت زهرا، واقع در کیلومتر ۷ جادهٔ بندرعباس–میناب، آرام گرفت.

🔰مقالات پیشنهادی🔰

نوش‌آفرین برهنه

خشایار اعتمادی آلبوم

پژمان جمشیدی دوست دختر